Trochę klasyki, czyli recenzja "Dumy i uprzedzenia" Jane Austen

Cześć! O "Dumie i uprzedzenie" słyszałam odkąd zaczęłam interesować się blogosferą książkową i booktube'm. Kiedy ten tytuł pojawiał się, zawsze zaczynałam się trochę wstydzić, że jeszcze tego nie czytałam. Takie małe wyrzuty czytelniczego sumienia. W styczniu zrobiłam pierwszy krok do zapoznania się z powieścią Jane Austen - kupiłam ją razem z Wichrowymi Wzgórzami Emily Bronte w tym pięknym wydaniu z Angielskiego Ogrodu (Naprawdę brawa do wydawnictwa! Nie mogę przestać gapić się na książki z tej serii). W tym miesiącu miałam wielką ochotę na klasykę i mój wybór padł właśnie na tę powieść. Jakie są moje odczucia? Przekonacie się sami :)


Tytuł: Duma i Uprzedzenie
Autor: Jane Austen
Liczba stron: 368
Wydawnictwo: Świat Książki
Ocena: 8/10
Akcja książki dzieje się w czasach współczesnych autorce, czyli na przełomie XVIII i XIX wieku. Średnio zamożni państwo Bennetowie mają 5 córek. Przyszedł czas, by młode panny opuściły już dom rodzinny i wyszły za mąż, jednakże wcale nie jest to takie łatwe. Pojawia się jednak pan Bingley, który postanawia dzierżawić ziemię w okolicy, a wraz z nim jego najlepszy przyjaciel, niemniej zamożny pan Darcy, którego nikt z miejscowych nie lubi.  Jak więc się to wszystko potoczy?



Zacznę może od klimatu powieści, który w tej książce jest po prostu cudowny. Autorka idealnie oddała realia tamtych czasów. I teraz powiem o pewnym problemie, jaki mam z tą powieścią. To absolutnie nie jest zła rzecz, ale kiedy wcześniej słyszałam o "Dumie i uprzedzenie" miałam w głowie obraz romansu w stylu "Kto się czubi ten się lubi" z licznymi scenami komediowymi. I... nie dostałam dokładnie ego, co myślałam, że dostanę. Dlaczego? Ponieważ ta książka to w bardzo dużym stopniu po prostu obyczajówka. Kiedy sięgałam po tę powieść chciałam po prostu przeczytać coś z klasyki i myślę, że właśnie dzięki takiemu podejściu ta książka mi się podobała. Gdybym nastawiła się na typowy romans - jestem pewna, że moja ocena byłaby znacznie niższa. Sądzę, że to jest powodem rozczarowania części czytelników. Wiem, że na przykład Ola z bloga Pomiędzy książkami nie za bardzo lubi tę książkę. Przy okazji bardzo pozdrawiam Olę i zapraszam na jej bloga, bo jest po prostu świetny i Ola też jest świetna, więc wiecie co macie teraz zrobić :D Wracając do recenzji - Jane Austen ma też swój specyficzny styl, który nie odpowiada każdemu. Poza tym, jednak "czuć klasykę". Nie chodzi mi o to, że czyta się to na przykład jak Dziady Mickiewicza, ale wiadomo, że nie jest to współczesna literatura.
Uważam, że Jane Austen dobrze wykreowała bohaterów swojej książki. Każda postać ma swój charakter. Ironiczny pan Bennet, optymistyczna Jane (która jednak czasami wydawać by się mogła zbyt idealna), pogodny, nieco naiwny Bingley, tajemniczy, dumny pan Darcy, inteligentna Elżbieta, która jednak czasami popełnia błędy oraz hipokrytyczny pan Collins, gadatliwa pani Bennet i nierozsądne młodsze siostry Lizzy (ostatnie postacie przez większą część książki miałam ochotę walnąć patelnią, ale wiem, że ich wady zostały celowo skarykaturowane). Dużo osób uważa, że postać Mary jest nijaka, ale moim zdaniem to nieprawda.

Mam jednak małą uwagę dotyczącą tłumaczenia. W książce zostały przetłumaczone również imiona (chociaż jak się zastanowiłam to nie wszystkie, bo np. Mary została) i to jest indywidualna sprawa, ale ja takich rzeczy nie lubię za bardzo. Szczególnie nie mogłam przekonać się do Elżbiety, bo w mojej głowie zawsze będzie to Elizabeth i już. Zwłaszcza, kiedy obok Elżbiety pojawiało się zdrobnienie Lizzy. Jeśli zaś chodzi o wydanie wizualne nie mam się do czego przyczepić. Jak już mówiłam wydawnictwo Świat Książki przepięknie wydało serię Angielski Ogród. Ja mam akurat wersję w miękkiej oprawie (bo są 3 wersje - w miękkiej okładce, w twardej i w twardej z obwolutą). Postanowiłam, że będę zbierać książki z tej serii - póki co mam tylko 3, ale w przyszłości ta liczba się powiększy.

Polecam Wam Dumę i uprzedzenie, choćby po to, żeby wyrobić sobie opinię na jej temat. Moim zdaniem nie nastawiajcie się jednak na typowy romans, tylko pomyślcie o tej książce także jako o obyczajówce. Wiem, że bardzo dużo czytelników ma już tę lekturę za sobą, ja przeczytałam ją dopiero teraz, ale lepiej późno niż wcale :) Jeśli jeszcze nie zapoznaliście się z tym klasykiem to zachęcam Was do tego. Na dzisiaj to już wszystko, do napisania i cześć :)